Λαμπρούκος: Πάνο τι να πω...
Είσαι σπουδαίος, είσαι ο λόγος που υπάρχουμε όλοι μας στα ιστολόγια, και περιφέρουμε χωρίς τύψεις την ελαφρότητά μας δεξιά και αριστερά. Γιατί ξέρουμε πως υπάρχεις και συ, αντίβαρο στην κενότητα.
Οι στίχοι θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι λιμπρέτο στη πιο μαγική όπερα του κόσμου.
Κρατώ όμως έναν ο οποίος με συγκλόνισε (και συγχωρήστε μου το βαρύγδουπο της έκφρασης):
"Σ\' αυτό τον κόσμο γίνεσαι ό,τι έχεις αγαπήσει και παίρνεις προίκα σου στερνή αυτά που \'χεις χαρίσει"
Πάνος: Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Ειδικά εσύ, υιέ μου Λαμπρούκο, κόψε κάτι...
Λαμπρούκος: Ναι καλά... υπερέβαλα λίγο... αλλά τι να κάνω πατέρας μου είσαι. Άμα δεν πω εγώ τον καλό το λόγο ποιος θα τον πει. Ο ξένος;